دوشنبه ۹ تیر ۱۳۹۳ - ۰۶:۴۰
۰ نفر

احمدرضا حجارزاده: اگر ایده اصلی نمایش «کروکودیل» را کنار بگذاریم که کاملا به سکانس‌های آغازین فیلم «شاهراه گمشده» دیوید لینچ شباهت دارد، با اثری جذاب و خلاقانه روبه‌روییم که جذابیت خود را بیش از هر چیز مدیون نمایشنامه است.

گرچه نبايد منكر كارگرداني هوشمندانه جواد محمدپور و بازي‌هاي ديدني و درست بازيگرانش (سپيده صباغ و حميدرضا محمدي) شد ولي آنچه تماشاگر را مجذوب و با خود همراه مي‌كند، ايده آگاهي از آينده است؛ گيرم كه اين ايده بسيار نخ‌نما و دستمالي‌شده هم باشد. محمد مساوات، نويسنده نمايشنامه، پيش از اين توانايي‌هاي خود را در نگارش متون نمايشي تأثيرگذار و كم‌نظير ثابت كرده بود و حالا در تازه‌ترين نمايشنامه خود موضوع ترس انسان را از جهان امروز و آينده، دستمايه قرار داده است. كروكوديل حكايت از آن دارد كه انسان امروز كه فناوري‌هاي مدرني براي آسايش خود طراحي‌ كرده، در يك بازي‌ از سوي ساده‌ترين ابزار فني مورد هجوم و تهديد قرار مي‌گيرد.

يك دوربين فيلمبرداري (راستي دوربين كجاست؟) و كسي (واقعا چه‌كسي؟) از ثانيه به ثانيه زندگي زن و شوهري تصويربرداري و همزمان براي آنها ارسال مي‌كند اما زن و مرد در جهان ضد‌عاطفه و خشن خود عقل و منطقي براي مقابله با يكي از دست‌ساخته‌هايشان ندارند. بنابراين به جاي بي‌توجهي به تهديدهاي پوچ و ساده‌انگارانه فناوري، بي‌درنگ دچار وحشت مي‌شوند و خود را به او مي‌بازند. زندگي آنها سردتر و همراه با تنش و اضطراب مي‌شود و اگر پاي بچه‌ها كه محصول عشق آن زوج هستند در ميان نبود، آنها تا ابد به تنيدن پيله هراس دور خود و زندگي‌شان ادامه مي‌دادند. چنان كه مي‌بينيم فيلم در فيلم‌هاي تهديدآميز هم بر تكرار اين دور باطل تأكيد دارند ولي نجات بچه‌ها به كمك زوج مي‌آيد و آنها را به استقبال از آينده مي‌فرستد؛ حتي اگر در آينده زن با چاقويي مَرد را از پا درآورده باشد! كروكوديل- به تعبير نگارنده- قدرداني از زندگي در زمان حال و ارزشگذاري بر آن است. اينگونه است كه مساوات با نگارش كروكوديل و محمدپور با خلق فضايي آزارنده بر صحنه، به بشر امروز يادآوري مي‌كنند كه فناوري ضعيف‌تر از آن است كه تهديدي بر زندگي ما باشد. پس دَم را درياب.

 

کد خبر 264265

برچسب‌ها

دیدگاه خوانندگان امروز

پر بیننده‌ترین خبر امروز

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha